The Test of Suffering

After he read my last post, my friend James Ismael Ford asked, ”And then what are the consequences of much of Buddhism in the West's proximity to the self help industry? I look forward to your analysis.”

James, Who am I to be splitting hairs in what appears to be a somewhat technical Buddhist dispute about suffering and the causes of suffering? Suffering, real and imagined, is the reason why our western version of Buddhism gets entangled with the Self Help Industry. It’s hard for me to be objective. I’ve got a pony in this race. It was a very personal experience of suffering, both real and imagined, that led me to a cushion in a zendo. That’s factual, and I am not alone. And this personal experience has helped me with what I will call “a working position” for my own life--If it helps relieve suffering, it is worthwhile.

The question itself is not easy. Without trying to be all super Zen and theological, it is a bit like the challenge that the Fifth Patriarch announced in the Platform Sutra. The head monk wrote for the gradualist position, “Little by little, one small speck of suffering at a time, wipe the mirror clean and do your best to keep your house in order,” while our disruptive hero, Hui Neng blasted the Big Bang Zen position, “The mind is not a mirror. It’s all Suffering and it’s not. Open your eyes to Emptiness. That’s always here.”

To reintroduce the Self-Help Industry: there are as many valid reasons to put some money down and sit in a hotel meeting room for several days listening to Werner Erhard as there are to shy away and continue a relatively boring day to day routine. (For the record I have spent far more than several days with Werner’s programs and think that my dollars were well spent). Weighing the positive and the negative is actually not much different from the way I list my personal reasons to distrust Buddhism, to avoid the teaching or dive into the Tao. It’s a choice.

I am no expert. Here in Bangkok, I live by myself, and spend much of my time alone. Of course I am not a recluse in a cave in the remote hinterlands of China; I have cable and wifi. I meet and talk with other people, family and friends, though by choice in small doses, but most importantly I have time to meditate, read, reflect, and write; I feel an obligation to use this gift wisely. I haven’t answered my own question, but I am inching closer to what I have at stake in any answer, and as I do I feel a great deal of gratitude that I have been given enough freedom to explore the question.

I try to sit for at least two, sometimes three periods a day. It is something I look forward to, now that I am almost 80 and have given myself permission to sit in a chair. Recently I started to end with a private ceremony. I wanted to put an end to my formal meditation and boot up the computer with some equanimity. One of the English versions of the Heart Sutra allows me to acknowledge that all there is is the moment right here in front of me. I feel some confirmation that in fact I am Buddhist, at least in the sense that I want to see an end to suffering, mine as well as other peoples’, and most importantly, that I am willing to dedicate myself toward that goal.

Suffering is not fun. But I have observed that there isn’t just one kind of suffering as if it had a unique DNA marker. I have explored the kind of suffering that comes from some indulgent interpretation of past events or being deprived of some imagined right to exercise my power and grab what I think I need. Then I stand back and see how different that is from the unimaginable suffering of innocent settlers in the kibbutzim on the borders of Gaza and the equally horrific suffering of Palestinian mothers and children caught in crossfire with nowhere to turn, I know that my petty suffering is just that, petty and self-serving, and there is almost unendurable suffering. There is no way to take back the actions that have caused it.

In my next post I will examine the Self-Help Industry through the Test of Suffering.

Introduction to the Tibetan version of The Platform Sutra

The Platform Sutra of the Sixth Patriarch is one of the most important documents in the Zen, or Chan School of Buddhism. It is a Chinese text as well as the only sutra which does not contain direct teaching of the Lord Buddha which might be possible reasons why there is no Tibetan text. 

However we know that The Platform Sutra did exist in Tibet before the 11th century, during the period when Buddhism took root. In the early years of the 20th century, fragments of one of the oldest copies of the text most widely accepted in Chan practice were discovered in the Dunhuang Library Cave. We have no knowledge of how it was used, but after Tsongkhapa the trail of evidence disappears. I have to confess that when I found this out reading Sam van Schaik’s “Tibetan Zen,” I said, now here’s a worthwhile challenge

After three years, Kunga Dakpa, a Nyingma Khenpo of Mindroling Monastery in Dehradun and I have completed a meticulous draft in Tibetan of The Platform Sutra. I probably should say “version" because neither of us know Classical Chinese so we crafted a Tibetan version using several English translations, mainly Red Pine’s translation of the 57 stanza Tunhuang copy while also paying careful attention to the editorial notes of Philip Yampolsky and John McRae.

Here are the first five Stanzas of The Platform Sutra of the Sixth Patriarch. It is the first Tibetan version available in more than a thousand years. 

There are 57 Stanzas in the text. Our work has not been sponsored by any Tibetan Monastic College. We are entirely self funded. However, we will submit it to several scholars for checking and corrections before publication. The English text (Counterpoint, Berkeley) is Red Pine’s translation, used with the author’s permission.

________________________

The Platform Sutra

The Mahaprajnaparamita Sutra of the Direct Teaching of the Southern School

of the Supreme Mahayana, The Platform Sutra

Delivered at Tafan Temple in Shaochou by the Sixth Patriarch, Master Hui-neng, in one volume, compiled and recorded by Fa- hai, recipient of the Formless Precepts and advocate of the Dharma.

ཐེག་པ་ཆེན་པོའི་ཤེས་རབ་ཕ་རོལ་དུ་ཕྱིན་པའི་མདོ་ལྷོ་ཕྱོགས་ཀྱི་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་ལྟ་གྲུབ་སྨྲ་བ་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པ་མཁན་རབས་དྲུག་པ་ཡི་གཞི་རྩ་བའི་མདོ་[Tafan Temple Shaochou]ཏྲི་ཕེས་ཤི་ཅོར་གྱི་དགོན་པའི་ནང་དུ་གནང་པས་[Hui-neng]ཧོ་ནིན་གྱི་གསུངས་ཁོང་གི་སློབ་[Fa-hai]མ་ཕེ་ཧེ་ཡིས་དམ་པའི་ཆོས་ཁུངས་དག་པའི་ཕྱིར་དུ་པོད་གཅིག་དང་བྱང་ཆུབ་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་ཐོབ་པའི་ཐོ་རྣམས་ཡི་གེ་བབས།

1. Master Hui-neng took his seat in the lecture hall of Tafan Temple to expound the teaching of Mahaprajnaparamita and to transmit the Formless Precepts. Seated below him on that occasion were more than ten thousand monks, nuns, and laypeople, along with Magistrate Wei Ch’u of Shaochou and more than thirty officials and thirty scholars. Together they asked the Master to explain the teaching of Mahaprajnaparamita.

The magistrate then instructed the Master’s disciple Fa-hai to make a record to pass down to future generations so that students of the Way who carry on its guiding principle and who transmit it to others might have this testament as their authority.

དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་ཆེན་པོ་ཧི་ནན་ཏི་ཕོོ་གཙུག་ཁང་དུ་ཞབས་སོར་མཁོད་དེ། འཁོར་དགེ་འདུན་བཙུན་མ་སྟོང་ཕྲག་བརྒལ་པ་དང་ཁྲིམས་བདག་འོ་ཅོ་སོགས་དཔོན་རིགས་དང་རིགས་པ་སྨྲ་བ་སུམ་ཅུ་རྣམས་ཀྱི་ཆོས་ཀྱི་འཁོར་ལོ་འཁོར་བ་གསོལ་འདེབས་པས་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་གསུངས་ཞིང་བྱང་ཆུབ་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་གནང་། 

ཁྲིམས་བདག་གི་ཧོ་ནན་གྱི་སློབ་མ་ཕེ་ཧི་ལ་ཞུས་ཏེ་ཁོང་གི་མ་འོངས་པའི་སློབ་མ་རྣམས་ཀྱི་ཆེད་དུ་ཡེ་གི་ཕབ།

 

2. When he spoke this Platform Sutra, Master Hui-neng said, “Good friends, purify your minds by reciting the teaching of Mahaprajnaparamita.” Then the Master stopped speaking, while he purified his own mind.

After a long time, he spoke again, “Good friends, please listen. My kind-hearted father was originally from Fanyang. But he was dismissed from office and banished to Lingnan and lived in Hsinchou as a commoner. My father died when I was quite young. And my widowed and destitute mother moved to Nanhai, where I experienced hardship and poverty and sold firewood in the marketplace.

ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཕྱིན་པ་ཁ་འདོན་བྱེད་པ་དང་སློབ་པ་ནི་དེ་རང་ཉིད་ཀྱི་སེམས་དག་པར་བྱེད་རྒྱུ་དེ་རེད་གསུངས་ཏེ། ཡུན་ཙམ་རིང་བསྙམ་པར་བཞུགས་སོ།

ངའི་སེམས་བཟང་ཅན་ཕ་རྒན་ནི་ཕེའི་ཡེན་ནས་ [Fanyang]ཁོང་གི་གཞུང་གི་ལས་སྣེ་ཕྱིར་ཕུད་བཏང་པས་ཧིིའི་ཅོར་དུ་[Hui-neng]མི་སེར་དཀྱུས་མའི་འཚོ་བསྐྱལ་སྡོད་བྱེད་པ་རེད། ང་ལོ་ན་གཞོན་དུས་ངས་ཕ་རྒན་དགོངས་པ་྄རྫོགས་ཏེ་མ་རྒན་གཡུགས་མ་དུ་གྱུར་ཏེ་ན་ཧི[Nanhai]དུ་གནས་སྤོས་ཏེ་འཚོ་བ་སྐྱོ་བ་སྐབས་ངའི་ཁྲོམས་ལ་འབུད་ཤིང་ཚོང་ཏེ་དཀའ་ལས་རྒྱབ་ཡིན། 

Then one day a shopkeeper ordered a load of firewood brought to his store. After he took the delivery and paid me, I walked toward the door and met a customer reciting the Diamond Sutra out loud. As soon as I heard the words, my mind felt clear and awake, and I asked the man, ‘Where did you get this scripture you’re reciting?’

He said, ‘On Huangmei County’s East Fengmao Mountain in Chichou Prefecture, when I was paying my respects to the Fifth Patriarch, Master Hung-jen. His congregation included more than a thousand disciples. become buddhas 

And while I was there, I heard him tell the monks and laypeople that just by memorizing the Diamond Sutra they would see their natures and་་immediately.’

As soon as I heard this, I felt drawn by something from a past life. I said goodbye to my mother and left for Huangmei’s Fengmao Mountain to pay my respects to the Fifth Patriarch, Master Hung-jen.

ཉིན་ཞིག་ཚོང་ཁང་བདག་པོ་ང་ལ་འབུད་ཤིང་བསྐྱལ་ཤོག་ཟེར་བའི་ང་དེ་བསྐྱལ་ཏེ་སྒོ་འགྲམ་དུ་སླེབས་དུས་སྦྱིན་བདག་གི་རྡོ་རྗེ་གཅོད་པས་མདོ་བཀླགས་བཞིན་འདུག་པའི་ང་གོ་བ་ཙམ་གྱི་ངའི་སེམས་ལ་དྭངས་བ་དང་གསལ་བ་བྱུང་།ངའི་ཁོང་ལ་ཁྱོད་མདོ་དེ་གང་གནས་རགས་བྱུང་ཞེས་བཀའ་འདྲི་ཞུས་པས། ཁོང་གི་ཤར་ཕྱོགས་ཕེང་མོ་རི་མོ་ནས་ཅེ་ཅོར་མངའ་ཁོངས་སུ་རྟོགས་བདག་གི་དེ་ནས་ཐོབ་གསུངས་བྱུང་། བསྟན་རབས་ལྔ་པ་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་[Hung-jen]ཧོ་ཇེན་ཡི་སློབ་མ་དགེ་འདུན་སྟོང་ཕྲག་མང་པོ་དང་དེ་བཞིན་མི་སྐྱ་རྣམས་ཀྱི་རྡོ་རྗེ་གཅོད་པའི་མདོ་ཁ་འདོན་བྱེད་པ་དང་བློ་འཛིན་པ་མཐོང་དུས་ངའི་སེམས་ནང་ཁོང་རྣམས་ཀྱི་སེམས་རང་བཞིན་དང་ལུགས་གནས་རྟོགས་ཏེ་མྱུར་དུ་སངས་རྒྱས་གོ་འཕངས་པས་ཚོར་སྣང་སྐྱེས་བྱུང་དེ་བཞིན་སྐྱེ་བ་སྔོན་མའི་བག་ཆགས་སད་བྱུང་། མ་རྒན་ལ་གྱེས་ཕྱག་ཞུས་ཏེ་[Huangmei’s Fengmao]ཧོ་མོ་ཕེ་མོ་རི་མོ་དུ་བསྟན་རབས་དྲུག་པ་གམ་དུ་ཅར།

3. Master Hung-jen asked me, ‘Where are you from? And what exactly do you hope to get from me by coming to this mountain to pay your respects?’

I answered, ‘Your disciple is from Lingnan, a commoner of Hsinchou. The reason I came all this way to pay my respects is I want to be a buddha. I don’t want anything else.’

The Master scoffed, ‘But you’re from Lingnan and a jungle rat as well. How can you possibly be a buddha?’

I replied, ‘People come from the north or south, not their buddha nature. The lives of this jungle rat and the Master’s aren’t the same, but how can our buddha nature differ?’

The Master was about to say something more to me. But when he saw his attendants standing there, he didn’t say anything else and sent me to join the sangha workforce. A novice then led me to the milling room, where I pedaled a millstone for more than eight months.

ཁྱེད་རང་གང་གནས་ཡིན་། གནས་འདིར་འོངས་པས་དགོས་པ་དང་རྒྱུ་མཚན་ཅི་ཡོད་ཞེས་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་ཆེན་པོ་ཧོ་ཇིན་ཡིས་བཀའ་འདྲི་གནང་བྱུང་ [Hung-jen]

[Lingnan]ང་ནོན་ནི་འོངས་པའི་དམངས་རིགས་ཞིག་ཡིན་སངས་རྒྱས་གོ་འཕངས་འཚོལ་དུ་འོང་པ་ཡིན་པས་གཞན་དོན་དག་ཅི་ཡང་མེད་ཞེས་ཞུས་

ཁྱོད་རང་ལོ་ནིན་ནས་རེད་པ་ཤིང་ནགས་ནང་གི་ཙི་ཙི་དང་གཅིག་པ་རེད། ཇི་ལྟར་སངས་རྒྱས་ཀྱི་གོ་འཕངས་ཐོམ་བམ་ཞེས་ཟུར་ཟ་གནང་བྱུང་། བྱང་ཕྱོགས་དང་ལྷོ་ཕྱོགས་འོངས་པ་མི་རྣམས་དང་ཤིང་ནགས་སུ་གནས་པའི་ཙི་ཙི་ལ་གཞི་བདེ་བར་གཤེགས་པའི་སྙིང་པོ་གཅིག་མ་རེད་དམ་ཁྱད་པར་ཅི་ཡོད་དམ་ཞེེས་བཀའ་འདྲི་ཞུས། དགེ་རྒན་གྱིས་ལན་ཞིག་འདེབས་པར་འདོད་ཀྱང་ཁོང་གི་ཉེར་གནས་ཁྲིས་སུ་འདུག་པའི་ཅི་ཡང་སྨྲས་མ་སོང་།  དགེ་འདུན་གསར་བུ་ཞིག་ང་དགེ་འདུན་སྤྱི་ལས་ཁང་དུ་ཁྲིད་བྱུང་། ངའི་ཟླ་བ་བརྒྱད་རིང་དུ་ཆུ་ཐག་གི་ལས་ཀ་བྱས་པ་ཡིན།

4. One day, the Fifth Patriarch suddenly called all of his disciples together. After they had assembled, he said, ‘I’ve told you that the greatest concern for a human being is life and death. But you disciples spend your days making offerings, just looking for ways to reap merit and not for a way out of the bitter Sea of Samsara. If you’re blind to your own nature, how can you find the doorway to merit? Go back to your rooms and look into yourselves. Those of you who are wise, make use of the prajna wisdom of your own nature. Each of you write me a gatha. When I read your gathas, if any of you understands what is truly important, I will give you my robe and my Dharma and appoint you the Sixth Patriarch. Hurry, as if there were a fire!’

ཉིན་ཞིག་བསྟན་རབས་ལྔ་པ་མཆོག་གི་གློ་བུར་དུ་ཁོང་སློབ་མ་རྣམས་སྐད་བཏང་ཏེ་འཚོ་བ་དང་འཆི་བ་ནི་འགྲོ་བ་མི་རྣམས་ཀྱི་ཤིན་ཏུ་གལ་ཆེ་པོ་ཞིག་རེད།  འཁོར་བའི་སྡུག་བསྔལ་ལས་ཐར་བས་ཆེད་དུ་བྱ་བ་མི་སྒྲུབ་པར་ཚེ་འདིའི་དོན་དུ་མཆོད་པར་འབུལ་པ་དང་བསོད་ནམས་བསགས་པ་ནི། རང་བཞིན་གྱི་སྙིང་པོ་དོན་མི་ཤེས་པར་བསོད་ནམས་ཀྱི་ཚོགས་ཇི་ལྟར་བསགས། སོ་སོར་གནས་སུ་སོང་ཏེ་ང་ག་རེ་ཡིན་པ་བརྟགས་དཔྱད་བྱས་ཏེ། ཚིག་གཅད་རེ་བྲིས་ཤོག། ངས་ཉམས་ཞིབ་བྱས་ཏེ་སུའི་གནས་ལུགས་རྟོགས་ཡོད་ན་བསྟན་རབས་དྲུག་པ་མངའ་གསོལ་བྱེད་རྒྱུ་ཡིན། ད་མྱུར་དུ་བྱས་ཤིག་དཔེར་ན་ཤིང་ནག་མེ་ཡི་བསྲེག་བཞིན་དུ།ཞེས་དེ་ལྟར་གསུངས་པས་

5. Having received these instructions, his disciples headed back to their rooms and said to one another, ‘There’s no need for us to clear our minds and trouble ourselves about writing a gatha to show the abbot. The venerable Shen-hsiu is our precept instructor. After he receives the Dharma, we can look to him. Why should we write a gatha?’ So they all stopped worrying about it, and no one dared to submit a poem.

At that time, in front of the Patriarch’s Hall, there was a three- section-long corridor. Because people left offerings at the foot of the wall, the abbot wanted to cover it with scenes from the Lankavatara Sutra and paintings of the five patriarchs transmitting the robe and the Dharma as a record to be passed down to future generations. The painter Lu Chen had inspected the wall and was going to begin work the following day.

སློབ་མ་སོ་སོར་གནས་སུ་ལོག་ཏེ་གཅིག་གི་གཅིག་འདི་ལྟར་བཤད་སེམས་ཀྱི་གནས་ལུགས་འཚོལ་དེ་ཚིག་གཅད་བྲིས་ན་མཁན་པོ་མཆོག་ལ་ཕུལ་ན་ཅི་བྱ་དོན་མེད་ཀྱི་དཀའ་ལས་རེད།

ང་ཚོའི་བཀུར་པར་འོས་པའི་སྡོམ་བརྩོན་དམ་པ་ཤིན་ཧི [Shen-hsiu] ཁོང་བསྟན་རབས་དྲུག་པ་མཚན་གསོལ་ན་ང་ཚོའི་ཁ་ལ་གུས་ན་འགྲེགས་ག་རེ་བྱས་ན་འབྲི་དགོས་རེད་ཞེས་བྲིས་ཀྱི་སྤོབས་ཞོམས་ཏེ་སྙན་ངག་གི་ལམ་ནས་བྲི་ན་ཕུལ་མ་ནུས་སོ། དེ་དང་ཕྱོགས་མཚུངས་བསྟན་རབས་རྣམས་ཀྱི་འདུ་ཁང་མདུན་དུ་ཚིགས་གཅད་རིང་པོ་གྲལ་ཤར་གསུམ་བཀོད་ཡོད། གཡོན་ཕྱོགས་ནས་མི་མང་རྣམས་ཀྱི་མཆོད་པར་ཕུལ། མཁན་པོ་མཆོག་གི་མདོ་ལང་ཀར་གཤེགས་པ་དང་རི་མོ་ལམ་ན་བསྟན་རབས་ལྔ་པ་ནས་ཇི་ལྟར་ལུང་རྟོགས་ཀྱི་བསྟན་པ་དར་ཚུལ་མ་འོངས་གདུལ་བྱ་རྣམས་ཀྱི་ཆེད་དུ་བཀོད་འདོད་ཡོད།

Hakuin Ekaku, The Sixth Patriarch's Rice Mill, Edo period (1603–1867 AD)